Ναι, ναι, είναι ακόμη κατακαλόκαιρο! Ναι, δεν θέλετε να σας θυμίσω το σχολείο τώρα! Αλλά δεν μπορώ να μη σας μιλήσω για το βιβλίο "Τα φανταστικά μου ταξίδια", που έχουμε αγαπήσει ιδιαιτέρως τον τελευταίο καιρό και θα μιλήσει στην καρδιά κάθε ντροπαλού παιδιού.
Η Νεφέλη είναι άριστη μαθήτρια. Στα γραπτά. Γιατί στα προφορικά αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: μολονότι γνωρίζει τις απαντήσεις, αγχώνεται τόσο πολύ μην κάνει λάθος, ώστε στο τέλος να παραμένει αμίλητη... Μάλιστα το άγχος της είναι τόσο μεγάλο, που νιώθει ότι απομακρύνεται από την αίθουσα, ότι πηγαίνει ταξίδι κάπου μακριά, από όπου η φωνή της δεν ακούγεται...
Όταν η δασκάλα της ρωτάει για τον Όλυμπο, βρίσκει τον εαυτό της στην κορυφή του, ενώ όταν τη ρωτάει για τους ουρανοξύστες, παγιδεύεται μέσα σε έναν πανύψηλο γυάλινο πύργο.
Κι όταν η ερώτηση σχετίζεται με την προπαίδεια, παρότι διάβασε πολύ πολύ καλά, βυθίζεται σε ένα σκοτεινό υπόγειο γεμάτο αριθμούς. Ένα "Νεφέλη, μπορείς!" ήταν αυτό που χρειαζόταν, ώστε να ανοίξει μία χαραμάδα και να βγει από εκεί.
Ο Βασίλης Κουτσιαρής έγραψε ένα εξαιρετικό βιβλίο που ψυχογραφεί κάθε παιδί που δυσκολεύεται να αρθρώσει λόγο στην τάξη και υπενθυμίζει στους ενηλίκους την αξία της ενθάρρυνσης και της ενσυναίσθησης. Παράλληλα, η χαρακτηριστική εικονογράφηση της Λίλας Καλογερή, γεμάτη χρώματα ή σκοτάδι, βρίσκεται σε απόλυτη σύμπνοια με το κείμενο, επιτρέποντας στους αναγνώστες να ακολουθήσουν τη Νεφέλη στα ταξίδια της.
_______________________________
Εάν σας άρεσε αυτή η παρουσίαση, ακολουθήστε μας στα social media για να βλέπετε κι άλλες!
Facebook: A book a day / Ένα βιβλίο την ημέρα
Instagram: @julie_vaio
_______________________________
Συγγραφέας: Βασίλης Κουτσιαρής
Εικονογράφος: Λίλα Καλογερή
Ημερ/νία έκδοσης: 3/6/2019
Εκδότης: Μίνωας
Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο
Σελίδες: 32
Διαστάσεις βιβλίου: 29x21 cm
Σύνοψη
Είμαι μαθήτρια της Δευτέρας. Αν και όλα τα τετράδιά μου είναι γεμάτα Α, κάτι παθαίνω όταν η κυρία μού κάνει μια ερώτηση χωρίς να σηκώσω το χέρι μου. "Ποιο είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, Νεφέλη;" με ρώτησε πριν από λίγες μέρες και, φυσικά, εγώ δεν απάντησα.
Και δεν έφτανε αυτό, ξαφνικά ένιωσα να απομακρύνομαι από την τάξη. Το ταβάνι εξαφανίστηκε κι άρχισα να ανεβαίνω, ώσπου βρέθηκα σε ένα πανύψηλο βουνό. Ο Όλυμπος πρέπει να ήτανε. Ίσα ίσα που διακρίνονταν οι συμμαθητές μου και η δασκάλα μου.
Όταν επέστρεψα, όλοι είχαν βγει διάλειμμα και η κυρία με περίμενε για να κλειδώσει την τάξη. Δεν ξέρω τι παθαίνω. Θέλω τόσο πολύ να πω την απάντηση, αλλά δεν μπορώ...
_______________________________
